Spadła maseczka Szumowskiego

Wstydu nie ma minister zdrowia. Łukasz Szumowski fotografował się w młodości ze św. Matką Teresą z Kalkuty, której pomagał zbierać z chodników umierających nędzarzy, aby dokonali żywota w godnych warunkach. Ale to było dawno temu, nim Szumowski nie postawił w życiu ostatecznie na karierę polityczną, a nie tylko lekarską, w której miał sukcesy.

A polityka w wydaniu pisowskim zwykle polega na swoistej lobotomii. Chcesz być w teamie, musisz wyciąć z mózgu płaty odpowiadające za moralne odruchy. Za elementarną ludzką przyzwoitość i empatię. Ale też za odwagę niezależnego, krytycznego myślenia. Nie, masz być trybem machiny politycznej i nie wstydzić się tego. Wtedy pójdziesz w górę, choć w rzeczywistości zaliczysz upadek. Machina miażdży skutecznie, bo na palcach jednej ręki policzymy przypadki działaczy PiS, którzy, jak Borusewicz czy Dorn, lobotomii się nie poddali i trzasnęli drzwiami.

Teraz widzimy to na przykładzie Szumowskiego, gorliwego katolika konserwatysty w stylu Jarosława Gowina. Może lepiej by mu było nie wchodzić do takiej polityki, tylko dzielić dziś los lekarzy walczących z epidemią.

Upadek ministra nastąpił w momencie, kiedy zagłosował za odrzuceniem poprawki zalecającej jak najczęstsze testowanie personelu medycznego pracującego na pierwszej linii walki z epidemią koronawirusa. Epidemiolodzy zgodnym chórem uważają testowanie za klucz w walce z wirusem. W szczególności testowanie lekarzy, pielęgniarek i wszystkich innych pracowników medycznych. Im więcej z nich się zakazi, tym większe obciążenie szpitali.

Nic nie pomogą pokrętne tłumaczenia, że przyjęcie tej senackiej poprawki wydłuży kolejki do testów. Kolejki biorą się nie z testowania personelu medycznego, tylko z nieprzygotowania do testowania, z braku dostatecznej liczby testów i laboratoriów, z braku jasnych procedur i żelaznego ich przestrzegania. Zamiast zająć się tym najważniejszym dziś wyzwaniem, władza zabiera się za karanie pracowników medycznych pod różnymi pretekstami, a propaganda prorządowa odpala przeciwko nim kolejną kampanię zniesławiania.

Minister zdrowia zaliczył też drugi upadek. Przez wiele dni unikał w rozmowach z mediami odpowiedzi na pytanie, czy publicznie odżegna się od wyborów „pocztowych” forsowanych przez posła Kaczyńskiego. Część obywateli, oglądając jego codzienne występy przed kamerami, łudziła się, że rozum i sumienie lekarza i obywatela wezmą w Szumowskim górę. Nic z tego.

Ujrzeliśmy, jak spada maska zaharowanego bohatera czasu epidemii, a minister salutuje nie prawdziwym bohaterom, tylko szefowi partii. Prawdziwi bohaterowie i prawdziwe bohaterki – pracownicy medyczni i rzesze ludzi dobrej woli, wspierających na różne sposoby walkę z epidemią – musiały przeżyć straszne chwile, gdy dotarło do nich, że Szumowski jest tylko funkcjonariuszem rządowym realizującym katastrofalną linię polityczną.

Nie należałem do tych, którzy widzieli w Łukaszu Szumowskim jakąś jasną twarz PiS, ale, jak pewno wielu z nas, dawałem mu pewien kredyt zaufania, bo to normalne zachowanie w nienormalnej sytuacji. Żałuję, że ten kredyt społeczny minister Szumowski tak bezwstydnie roztrwonił. Miał swój złoty róg.