Rafał Trzaskowski nie ma powodu do wstydu. Ma powód do dumy i nadziei. Za trzy lata mają być wybory do parlamentu, za pięć prezydenckie. Andrzej Duda do nich już stanąć nie może, Trzaskowski jak najbardziej. Chyba że PiS pójdzie na całość i zmieni konstytucję na wzór rosyjski.

Pięć lat temu napisałem tu, na moim blogu, że Andrzej Duda jest też moim prezydentem, choć na niego wtedy nie głosowałem. Dałem mu kredyt zaufania, bo wygrał demokratyczne wolne wybory. Dziś nie mam problemu, żeby głosować na Rafała Trzaskowskiego. Głosuję na niego nie dlatego, że wystawiła go Koalicja Obywatelska, ani dlatego, że jest mniejszym złem.

Krajobraz przed drugą turą nie pozostawia złudzeń. Kaczyński kieruje, PiS i rząd wykonuje. Na ratunek Andrzejowi Dudzie ruszył aparat państwowy. Nawet Poczta Polska, która najpierw miała pomóc ministrowi Sasinowi przeprowadzić łże-wybory 10 maja, a teraz kolportuje ulotki straszące wyborców Polską Trzaskowskiego. Tą Polską, na którą w osobie Rafała Trzaskowskiego głosowało w pierwszej turze prawie 6 mln obywateli.

Gdyby to nie było na finiszu kampanii, tobym machnął ręką. Ale sam mieszkam w Krakowie od pół wieku, a mój ojciec, urzędnik ministerstwa poczt i telegrafów, i matka mojej żony, historyczka sztuki, mieszkali przed wojną w Warszawie, więc jednak trzeba zareagować. I z powodów osobistych, i jako obywatel.

Nie tylko prezydent Duda, ale też Rafał Trzaskowski szuka głosów poparcia w niszy politycznej nazywanej Konfederacją. Jeśli chodzi o Trzaskowskiego, rodzi to dylemat. Bo część jego wyborców z pierwszej tury nie może tych awansów przełknąć. Cóż, polityka w działaniu, szczególnie wyborcza, nie zawsze pachnie różami.

Rafał Trzaskowski wszedł do drugiej tury z wyraźną przewagą nad Szymonem Hołownią. Kandydaci opozycyjni wygrali w większości województw. Gdyby opozycja prodemokratyczna, łącznie z Hołownią, wystawiła jednego wspólnego kandydata, prawdopodobnie byłoby już po Dudzie. Ale to już historia, teraz myślimy o drugiej turze i z niepokojem obserwujemy problem z Hołownią.

Druga tura pewna. I o to chodziło. Oficjalne wyniki mogą pójść w górę czy w dół, ale już nie odbiorą Trzaskowskiemu szansy na zwycięstwo w drugiej turze. Osiągnął swój cel taktyczny. Wyborcy Trzaskowskiego mogą być zadowoleni. Bardziej niż wyborcy Dudy, którego wynik oznacza jedno: wszystko zaczyna się od nowa, a on nie jest pewniakiem.

Pamiętacie ten plakat wyborczy Solidarności z sylwetką Gary’ego Coopera idącego głosować bez kolta na biodrze, za to z kartą do głosowania w dłoni? 4 czerwca roku pamiętnego był plebiscyt: za czy przeciw państwu PZPR. Za dwa dni, 28 czerwca, będzie drugi plebiscyt: za czy przeciw państwu PiS.

Na trzy dni przed pierwszą turą plebiscytu prezydenckiego Jarosław Kaczyński przywdział czapkę frygijską rewolucyjnego wolnościowca. I podpowiedział w Lublinie pisowskiej młodzieżówce, że gwarantem wolności, o jakiej marzą dziś młodzi, jest… Andrzej Duda na drugą kadencję. Tylko jego pozostanie pod żyrandolem w pałacu na Krakowskim Przedmieściu zapewni im spełnienie ich pragnień i aspiracji, uchroni kraj od takich zmór jak poprawność polityczna i cenzura jej pilnująca.

Minister „zjednoczonej prawicy”, wschodząca gwiazda obecnej władzy, ubogaciła uczestników pielgrzymki biznesu przemówieniem z ambony w jasnogórskiej kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej. Tej samej, w której bp Długosz bił niedawno pokłon dwóm innym członkom rządu, bez skrupułów zestawiając ich ze świętymi ewangelistami.