Sztuczni kandydaci, prawdziwe wybory

Marcina Króla poniosło w słusznej sprawie. Jeśli przyszłością polskiej polityki mają być Duda i Ogórek, to nasza polityka nie ma żadnej przyszłości. Profesor poczuł się obrażony jako obywatel, że główni liderzy opozycji wystawiają takich kandydatów na prezydenta RP.

Podzielam konsternację Króla. Ale czy to nie skutek przyjętej u nas formuły wyboru głowy państwa? Gdyby prezydenta wybierał jak przed wojną parlament, nie byłoby egzotycznych kandydatów i megalomańskich samozwańców. Ale poszliśmy drogą Amerykanów, Rosjan i Francuzów, a nie Niemców czy (do niedawna: prezydent Klaus płakał, ale podpisał) Czechów. Obie są demokratyczne.

Demokratyczne jest też zgłaszanie się wszelkich kandydatów spełniających przepisane prawem warunki. No i się zgłaszają: od nacjonalistów po zielonych transseksualistów. Nie ma w tym nic groźnego. System ich zweryfikuje: okaże się, czy zdołają zebrać potrzebne podpisy z poparciem i dostateczne fundusze.

Problemem jest co innego. Wystawienie przez dwie główne partie opozycyjne kandydatów, którzy są produktem politycznego piaru i marketingu w stopniu czyniącym z nich osoby całkowicie niewiarygodne. A to pośrednia uderza w powagę urzędu, który chcą zająć.

Całkowite jest też ich uzależnienie od kryjących się za ich plecami szefów partii: Kaczyńskiego i Millera oraz ich otoczenia. Są oddelegowani do „wykonania zadania”. Kierować państwem by samodzielnie nie mogli. Nie mają odpowiedniego doświadczenia i sieci kontaktów. Polska nie może czekać, aż je zdobędą. Wybory przypadają przecież w trudnym czasie krwawego konfliktu we wschodniej Ukrainie i kryzysu idei europejskiej.

To są wyzwania bardzo poważne. W ich kontekście sypanie konfetti i miganie się od jasnych deklaracji w sprawie Putina jest żenującym popisem politycznego amatorstwa. Jakże nie zgodzić się z Królem, że taka sytuacja jest dla państwa i wyborców obraźliwa?

Z sondaży wynika wciąż, że prezydent Komorowski zostanie wybrany na drugą kadencję. Mimo to nawet ludowcy – w końcu koalicjanci PO, z której wywodzi się prezydent – zgłosili swego kandydata. Tak jakby traktowali wybory prezydenckie jak okazję do lansowania pana Jarubasa.

Wiadomo, że nie wygra, ale niech się pokaże jako młoda twarz najstarszej polskiej partii. Inne zgłoszenia sprawiają podobne wrażenie. Skoro nie można wygrać, to przynajmniej popsujmy trochę wynik Komorowskiego. Taka polityka w czasie marnym, jaki obecnie przeżywamy, to mało śmieszny kabaret.

Nic dziwnego, że prezydent nie zamierza debatować ze sztucznymi kandydatami. Na to przyjdzie ewentualnie czas przed drugą turą. W USA debata prezydenckich pretendentów jest zwieńczeniem kampanii wyborczej. Mierzą się w niej tylko finaliści. Mnie jako obywatelowi i wyborcy debata z udziałem amatorów nie jest w niczym pomocna. Mam już dość materiału, by wyrobić sobie opinię o ich osobowości i kompetencjach.

Mimo wszystko mam wciąż nadzieję, że polityka na serio jest w Polsce możliwa. Że wyborcy nie pozwolą jej zredukować do kiczowatego show pod tytułem „Mam talent i chęć prezydentem być”.