Jednak Obama?

4 czerwca 2008
Adam Szostkiewicz

Wygląda na przełom. Po ostatnich prawyborach Obama ogosił się nominatem demokratów na prezydenta. Pani Clinton się nie poddała, ale prawie wszyscy uważają, że to już kwestia czasu. Chodzi o to, by przegrała z godnością. Tak rzeczy mają się dziś. Prawdziwy przełom będzie jednak wtedy, gdy Hillary zgodzi się startować wspólnie z Obamą przeciwko McCainowi. Wydawało mi się to mało prawdopodobne, ale teraz mniej. Taki ,,dream ticket” Obama na prezydenta, Clinton na wiceprezydenta, uratuje jedność demokratów i przyniesie szansę na duże zmiany.

Co tu dużo gadać, dla wyobraźni masowej taki duet u władzy w Waszyngtonie to po latach buszyzmu przewrót radykalny. Jeśli jeszcze Amerykanie wycofaliby się faktycznie z Iraku, wizerunek USA byłby wręcz na medal.

Ale czy tak będzie? Wydarzenia ostatnich miesięcy zachęcają do ostrożności w przewidywaniach. Najpierw wydawało się, że Obama nie da rady. Za Hillary stało wszystko – establishment partyjny, sieć pomocników w całych Stanach, kolejka darczyńców, no legenda Billa. Sam patrzyłem na Obamę z niedowierzaniem, a na Hillary bez sympatii ale z szacunkiem. Tegoroczne wybory wydawały mi się mało ciekawe, teraz zmieniam zdanie. Kampania robi się dramatyczna. Może albo jeszcze bardziej skłócić lub odwrotnie może pojednać Amerykanów. A pojednana wewnętrznie Ameryka jest dobrą wiadomością dla świata.

Gdybym był Amerykaninem głosowałbym chyba na Clinton, z mniejszym przekonaniem na Obamę, ale na pewno na nich dwoje w tandemie. Ale nie jestem Amerykaninem. Polityką amerykańską interesuję się zawodowo, ale bez zaangażowania. Nie lubię jej populizmu i teatralności. Jako Polak głosowałbym chyba na McCaina, zwłaszcza jeśli Obama nie stanie do boju wspólnie z Clinton. jakoś tak się złożyło, że amerykańscy prezydenci republikanie mieli lepszą rękę do polityki względem naszej części Europy.

McCain powiedział wczoraj, że zmiana owszem, ale jaka? Może być zmiana na lepsze i na gorsze. Niby banał, ale trafny. Obama całą kampanię zbudował na magicznym słowie ZMIANA, wciąż jednak mało wiadomo, co ma na myśli. Pewno zarazem wiele i nic, jak to zwykle bywa w kampaniach wyborczych, gdzie magia coraz częściej triumfuje nad sensem.

XXX

Ciekawa dyskusja o architekturze rozwinęła się nam pod blogiem o Dniu Dziękczynienia. Nie jestem architektem. Mogę tylko powiedzieć, że w Licheniu sacrum nie czuję, tak jak w Bazylice św. Piotra, już prędzej w katedrze Notre Dame czy w kaplicy w Taize. Ale to skaza wykształciucha, który z reguły źle się czuje w tłumie zwłaszcza ogarniętym religijną czy polityczną ekstazą. Na tej samej zasadzie nie wielbię budowli totalitarnych, jak nasz Pałac Kultury skopiowany z wieżowców Chicago, pohitlerowska Hala Ludowa we Wrocławiu czy dzielnica Mussoliniego w Rzymie. To, że są to gmachy ,,obmodlone” przez uczestników niezliczonych zjazdów partyjnych nie przydaje im w mych oczach niczego. Głęboka religijność nie musi iść w parze z gigantomanią i brzydotą, a nawet przeciwnie – są to zwykle przeszkody na drodze duchowej. ,,Marek”, ,,Geograf” – spędziłem w Zabrzu kilkanaście lat, nigdy o tej ulicy ,,Obrońców Monte Cassino” nie słyszałem, może to dowcip na podobnej zasadzie, jak ten, że skrót AK rozwiązuje się na Śląsku jako Afrika Korps. ,,Jotka” – ponowne dzięki za wpis, dziękuję też ,,Stauffenbergowi” za informacje biograficzne. O ileż to ciekawsze niż nasze polskie walki z wiatrakami.