Przykrość na walentynki

Dwaj Polacy zawarli związek małżeński w katolickiej Portugalii, w Polsce odmówiono im jego rejestracji w urzędzie stanu cywilnego.

Odmowę podtrzymał pisowski wojewoda, a w końcu i Sąd Administracyjny w Warszawie, do którego się odwołali od decyzji wojewody. Nie dziwmy się rosnącej popularności ruchu Biedronia.

Oba kraje są kulturowo katolickie, oba są członkami Unii Europejskiej. Małżeństwa osób tej samej płci są legalne także w innych kulturowo katolickich państwach europejskich, np. w Hiszpanii, Belgii, Francji, Luksemburgu, Austrii, oraz wieloreligijnych, jak Wielka Brytania, Holandia i Niemcy. A poza Europą w katolickich kulturowo Argentynie czy Meksyku, a także w USA, Afryce Południowej, Australii i Nowej Zelandii. Zakazują Chiny, Rosja, kraje muzułmańskie. Zachód w zasadzie nie.

I pięknie. Ale nie u nas. U nas tę homoseksualną parę odprawiono z kwitkiem. Posłużono się negatywną interpretacją naszej konstytucji. Jej artykuł 18 mówi, że państwo otacza opieką i ochronę małżeństwo „jako związek mężczyzny i kobiety nakierowany na rozwój rodziny”. Też pięknie, ale ta formuła nie zakazuje przecież wyraźnie i jednoznacznie prawa do małżeństwa osobom tej samej płci.

I o to będzie się teraz toczył spór. Po wyroku odmownym Sądu Administracyjnego odezwało się ultrakatolickie stowarzyszenie Ordo Iuris. Pochwaliło wyrok. Przypomniano, że w 2016 r. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż w świetle konstytucji osoby tej samej płci nie mogą zawrzeć małżeństwa.

Czyli NSA przyjął wykładnię konserwatywną, a Sąd Wojewódzki ją powtórzył w swym uzasadnieniu odmowy tzw. transkrypcji aktu małżeństwa. A więc żadnych złudzeń, panowie! Tym bardziej że ultrakonserwatyści i tak potępili Sąd Wojewódzki za to, że nie wykluczył, iż drogą zwykłych ustaw parlamentarnych można by jednak „zinstytucjonalizować” status związków osób tej samej płci.

Sugestia w praktyce nic nie oznacza. Nie ma przecież dziś najmniejszej woli, aby legalizować małżeństwo osób tej samej płci. Nie ma jej w parlamencie zdominowanym przez pisowską prawicę, nie ma jej naturalnie w Kościele w Polsce (Kościoły protestanckie na Zachodzie je tolerują) i nie ma jej chyba wśród palestry.

To nie jest tylko kwestia prawna, lecz także kulturowa. Tzw. polski wyjątek. U nas oddolna laicyzacja, normalna w demokracji, postępuje wolniej. Ludzie mogą nie chodzić do kościoła, psioczyć na księży i biskupów, ale są obyczajowo konserwatywni i społecznie konformistyczni. Politycy prawicy razem z Kościołem ten konserwatyzm wzmacniają. Palikot tego nie przemógł. Czy przemoże Biedroń?