Wałęsa wychodzi z kościoła

Lech Wałęsa opuścił świątynię w Gdańsku, gdy głos miał zabrać prezydent Duda. Pierwszy demokratycznie wybrany prezydent odrodzonej Polski słusznie nie chciał słuchać, co ma do powiedzenia z okazji kolejnej rocznicy porozumień sierpniowych jego czwarty z kolei następca.

Wychodzącego z kościoła Wałęsę odprowadzają wzrokiem dygnitarze obozu obecnej władzy. Na ich twarzach grymas zaskoczenia i niechęci. Czemu się dziwią? Zrobili, co mogli, by podzielić Polaków na „sorty” i pozwolić na pastwienie się nad człowiekiem, który zrobił, co mógł, by niektórych z nich wprowadzić do polskiej polityki.

Mężczyźni z napisem „Solidarność” na plecach ruszają usunąć zdjęcie Wałęsy z bramy Stoczni Gdańskiej, w której przewodził on historycznemu strajkowi torującemu drogę do powstania ruchu Solidarności i 15 miesięcy wolności. W dzienniku telewizyjnym TVP długie minuty wylewania pomyj na Wałęsę. Abp Głódź wręcza prezesowi TVP „pierścień prawdy”. Prezes IPN porównuje obrady okrągłego stołu do Jałty.

W Gdańsku obywatelskie i państwowe obchody rocznicy. Te pierwsze, jak tamte z lat stanu wojennego, kiedy za Solidarność ludzie nie kwapili się już wychodzić masowo na ulice. Ale jak już wyszli, to się nie bali pokazać, co myślą o ówczesnej władzy. Te drugie – jak akademie ku czci władzy pisowskiej i kościelnej.

Pisowscy liderzy nieuświadamiający sobie, że występują w roli przywódców PRL, którzy ówczesne protesty obywateli przeciwko ich polityce nazywali rozróbami warchołów i wichrzyciela za dolary od CIA.

Zakłamany do szczętu przekaz. Prezydent z premierem z Solidarnością na ustach i kordony policji odgradzające ich od większości prawdziwych bohaterów tamtych wydarzeń, którzy nie „przebywali w hali”, tylko z obu stron stoczniowej bramy. Notable prawią o Solidarności, ale w istocie zagrzewają swój elektorat do solidarności z obecną władzą.

Podziały wśród ludzi i w rodzinach tak głębokie, jak w czasie pierwszej Solidarności i stanu wojennego, tylko że teraz wywołują je rządzący, którzy pozują do roli kontynuatorów tamtego oporu przeciwko autorytarystom, a w istocie sami wprowadzają autorytaryzm. Istny Orwell.

Tak nie wygląda kraj, w którym chce się żyć, gdy pamięta się z osobistego doświadczenia, jak Solidarność obudziła nadzieję na Polskę wolną, niepodległą, demokratyczną, praworządną, sprawiedliwą, szanującą prawa i swobody obywatelskie. I jak ta nadzieja się spełniła, choć szanse wydawały się marne. Zwycięstwu pomogły odwaga i determinacja tych, którzy pokojowo walczyli dalej, choć było ich coraz mniej.

Tamtej Solidarności nie ma, dosłownie i metaforycznie. Jest wielki czarny dół, w którym konają ideały. Tańczą nad nim upiory i kukły, a pisowski lud bije brawo.