Marszałek Ewa Kopacz

Tusk proponuje Ewę Kopacz na marszałek sejmu. Ma rację Gronkiewicz-Waltz, że to pomysł historyczny. Pierwsza marszałek w dziejach polskiego parlamentaryzmu. 

Ewa Kopacz ma moim zdaniem format premierowski. Nie tyle Thatcher, co była prezydent Irlandii, pani Robinson. Ale do tego droga daleka i wyboista. Doświadczenie marszałkowania jej się na tej drodze przyda.

Ale już się odzywa chór malkontentów. Jarosław Zbawca  już puścił w niepamięć szóstą przegraną wyborczą. Kopacz na marszałka? Toż to kpina ze społeczeństwa.

Co tu jest kpiną? Kandydatura Kopacz czy afront  prezesa? W tym obciachu jest metoda. Trzeba odwracać uwagę od klęski PiS. Atakami na Tuska, że zamiast nowego zapowiada stary rząd, atakami na media, atakiem na Kopacz, insynuacjami, że ucieka z tonącej służby zdrowia.    

Dziwię się niektórym niepisowskim dziennikarzom, że tak skwapliwie sekundują Kaczyńskiemu w tej kampanii demolowania niebywałego sukcesu Platformy. Sprawiają wrażenie, jakby ten sukces im wadził tak samo, jak PiS-owi. Ale może przesadzam, może to powyborczy szok zawodowy. Wróćmy do Kopacz.

Prezydent Warszawy w dobrej rozmowie z Moniką Olejnik rzuciła mimochodem celną uwagę: nie całowaniem pań w rączkę pokazuje Kaczyński swój stosunek do kobiet, lecz tym, jak traktuje kobiety w polityce – ,,aniołki”, dysydentki Rostkowską i Jakubiak, a teraz Ewę Kopacz.

HGW przypomniała, jak przed wielu laty, kiedy miała zostać prezesem NBP (wówczas drugą na świecie kobietą na tym stanowisku), usłyszała od Kaczyńskiego, że jej nie poprze. Czemu? Bo nie ma kwalifikacji i jest kobietą. No cóż, Waltz prezesem NBP mimo to została i dała radę, a miała zadanie nie byle jakie: wprowadzenie nowego złotego. Oby pani Kopacz poszło równie dobrze.